Bu mahalle (Bâbıâli), sadece basın dünyamızın hafıza ve hâtıra defteri değil, aynı zamanda yayın âleminin de sicil defteridir; siyaset tarihimizin silinmeyen süslü, parlak boy aynasıdır. Tabelâları, binaları, hâtıraları ve zihinleri terk etmekte olan Bâbıâlinin efsaneleri, İstanbulun Tarihî Yarımadasından silindikçe nicedir az konuşuyor, çok susuyor. Bugün hayranlıkla okuduğumuz yazarların, meşhur yokuşun başından sonuna kadar adımlararası geçit resmini sunan günler ise çok gerilerde kaldı. Bugün Cağaloğlu

Roman sanatının Türkiye'de geçirdiği aşamaları ve ulaştığı gerçek yeri romancılardan öğrenmek pekâlâ mümkün. Romancılar Konuşuyor kitabı bu anlamda bir rehber niteliği taşıyor. Türkiye'de son iki yüzyılın roman tarihinden kesitlerin bulunduğu kitapta romancılar, yetiştikleri dönemi, yazıya başlayış mâceralarını, ustalarını, romanlarının uyandırdığı yankıları ve bıraktıkları izleri anlatıyorlar. Mehmet Nuri Yardım'ın 35 yıllık gazetecilik birikimi, bu kitaba yansıyor. Yazar, yaşayan romancılarla bire bir röp

Padişahından çobanına şair millet olduğumuz söylenir. Doğrudur, şiiri çok severiz. Hatta fazlasıyla da tüketiriz. Neredeyse aramızda şiir yazmayan yok gibi. Peki kaleme alınan bu metinler şiir mi? Asla! Çoğu manzume olabilecek seviyede bile değil. Peki çok sevdiğimiz hâlde edebiyatın şiir türünde niçin başarılı değiliz? Çünkü maziyle bağ kurmuyoruz. Usta-çırak ilişkisini önemsemiyoruz. Sabah kalkan onlarca şiir yazarsa, bu zor sanata gereken titizliği göstermezse olacağı budur. Bir şiir enflasyonudur gidiyo